Kendimden bildiriyorum.
Herkese çok uzak, kendime çok yakın bir yerdeyim. İçimdeki boşluk biraz daha büyürken, görüntü biraz daha netleşiyor. Boşluk büyüdükçe sis dağılıyor. Bu kadar yakından bakınca her zerresini görüyorum. Her zerre başka bir ayna, her zerrede başka bir cevap var. Şarkıda diyor ya "merhem elimdeymiş" tam olarak öyle, tüm cevaplar bendeymiş. Sorusunu sormaya hiç cesaret edemediğim cevaplar hem de. İnsan ne acayip bir varlık, hem aklın yüceliğinde hem de hükmedemediği aklın aczinde. Bilinç ile yaşadığını zannederken, biliçdışının esaretinde. Bilinçdışının etkisi ile verdiği kararları anlamaya yetmiyor bilinç. İkisi arasındaki dengeyi bulmak mümkün mü. "Kendimden çıktım yola, bir yere varamadım"...